ما حتی با خودمان هم رو راست نیستیم..!
میگوییم برایمان اهمیت ندارد..درصورتی که همان مسئله ، ساعتها یا حتی روزها ، ذهنمان را در بر میگیرد، مسئله ای که مهم نیست، انقدر تفکر میخواهد..؟
همیشه از خودمان فرار میکنیم، درمورد خودمان دروغ میگوییم ، به آنچه نیستیم ادعا میکنیم و آنچه را که هستیم انکار.. .
خودمان ، خودمان را نمی‌پذیریم..
به خود اعتماد ندارییم و تردید در سلول به سلول تنمان ساکن شده است..
با همه ی اینها ، از دیگران اعتماد میخواهیم ، دروغ میگوییم و راستگویی طلب میکنیم ، حق میخورییم و حرف از عدالت میزنیم ، دل میشکنیم و کسانی که دل شکستند را نفرین میکنیم..!
به کجا میرویم را نمیدانم اما کجا گفته اند که اینها از صفت های اشرف مخلوقات است..؟
هرگاه به بن‌بست میخورییم ، خدا را یاد میکنیم ، آدمها که سهل‌اند ، در این بین خود را هم گم کرده ایم..
آدمیت همانجایی ریشه کن شد که معیار خوبی آدمها شد، پول!
از کسی که ثروت بسیار دارد، خدا ساختیم..مهم نیست چقدر مهر و عطوفت دارند ، مهم نیست که بویی از انسانیت برده اند یا نه..مهم نیست که ثروتشان از چه راهی‌ست یا چه کارهایی کرده اند..مهم نیست با ما چگونه رفتار میکنند..چون پول دارند..! اشرف مخلوقات کِی انقدر پست بوده اند..؟!
با آدمی که کل روز را سگ‌دو میزند برای لقمه‌ای حلال ، بد برخورد میکنیم.. بد سخن میگوییم، انگ دزدی میزنیم..وای به حالمان..واای!!
همیشه ضعیف تر از خود را میشِکَنیم ، زورِ بازو را به ضعیف ترها نشان میدهیم و دم از مرانگی میزنیم..
همیشه همین بوده و هست و اگرنه کدام کربه ای ، شیر را طعمه ی خود قرار میدهد..؟!.

نیک‌نا|nikna

نیکتا ناصراحمدی